HET
50 JARIG PRIESTERJUBILEUM VAN LOUIS MELIS
M.Afr.
1956 2 april
2006
Op zondag 2 april was het een komen en gaan naar de kapel van de Witte Paters te Dongen. Pater Louis Melis, die zijn Missionarisleven in Tanzania heeft doorgebracht, en ook nog een aantal jaren missiewerk in Nederland heeft gedaan: als animator bij "Missie en Jongeren" te Boxmeer, in de Missie-Animatie te Rotterdam, en als Secretaris van de Provinciaal te Boxtel…. woont sinds 2002 in ons Witte Paters huis te Dongen.
En vandaag wil hij met familie en vrienden, en met zijn medebroeders gedurende een plechtige Eucharistieviering het feit herdenken dat hij 50 jaar geleden in Tilburg priester werd gewijd.
Maar laten we hem zelf aan het woord:
EUCHARISTIE-VIERING.
"Ik denk dat we tijdens deze viering vooral twee punten moeten benadrukken.
Op de eerste plaats willen we onze dankbaarheid tonen tegenover God voor de voorbije 50 jaren omdat ik als priester-missionaris heb mogen meewerken aan de opbouw van het Godsrijk in Afrika en hier in Nederland. Eerlijk gezegd heb ik maar een klein steentje kunnen bijdragen en kan ik u echt geen spectaculaire resultaten laten zien. Zo voel ik het zelf tenminste.
Op de tweede plaats wil ik ook allen gedenken die me gesteund hebben in het realiseren van mijn roeping en van mijn missionaris-ideaal.
Heel bijzonder wil ik vandaag mijn overleden vriend en medebroeder Walter van den Hout gedenken die samen met mij op 2 april 1956 priester werd gewijd. (N.B. overleden op 15 april 1990 te Jerusalem) Ik ben dan ook blij dat zijn zussen en broers bij deze viering aanwezig zijn om hun broer, onze beider ouders, familieleden, vrienden en kennissen te gedenken en hen te danken voor de steun en aanmoediging die ze steeds hebben gegeven en de belangstelling die ze bij alle wel en wee hebben getoond.
Als ik bij gelegenheid van mijn priesterjubileum terugkijk op de voorbije 50 jaren dan wordt het al gauw duidelijk dat er in deze periode ontzaglijk veel is veranderd in kerk en maatschappij.
In 1955, kort voor mijn priesterwijding, fungeerde ik als diaken bij de kerkwijding van onze nieuwe en moderne parochiekerk in Tilburg door Mgr. W. Mutsaerts, bisschop van ’s-Hertogenbosch. Een half jaar later werd ik in diezelfde kerk samen met mijn vriend Walter door dezelfde bisschop priester gewijd. Sindsdien is deze kerk al 30 jaar aan de eredienst onttrokken en heringericht tot verzekeringskantoor van Delta Lloyd.
Hetzelfde lot ondergingen later ook de parochiekerk van de familie van de Hout (de Hasseltse kerk), en de door pastoor Mutsaerts gebouwde kerk waar ik tijdens mijn vakanties vaak voorging in de liturgische vieringen. De gebouwen staan er nog maar ze hebben wel een heel andere bestemming gekregen.
De eerste is nu een multifunctioneel wijkcentrum en de tweede is omgevormd tot een aantal luxe appartementen. Wat een verandering! Toch wil ik niet toegeven aan melancholische gevoelens op deze feestdag. Waar ik wel de nadruk op wil leggen heb ik getracht uit te drukken in de twee lezingen die ik voor deze gelegenheid heb gekozen.
Laten we daar dan maar wat dieper op ingaan.
De eerste Korinthiërsbrief van Paulus, 1,26-31:
[26]
Denk eens aan uw roeping, broeders en zusters. Onder u waren er niet veel die
naar menselijke maatstaf wijs waren, niet veel die machtig waren, niet veel die
van voorname afkomst waren. [27]
Maar wat in de ogen van de wereld dwaas is, heeft God uitgekozen om de wijzen
te beschamen; wat in de ogen van de wereld zwak is, heeft God uitgekozen om de sterken te beschamen; [28] wat
in de ogen van de wereld onbeduidend is en wordt veracht, wat niets is, heeft
God uitgekozen om wat wél iets is teniet te doen. [29] Zo
kan geen mens zich tegenover God op iets beroemen. [30]
Door hem bent u één met Christus Jezus, die dankzij God onze wijsheid is
geworden. Door Christus worden wij rechtvaardig en heilig en door hem worden
wij verlost, [31] opdat het zal zijn zoals geschreven staat:
‘Wil iemand zich op iets beroemen, laat hij zich op de Heer beroemen.’
Bij het horen van de eerste lezing komt bij mij heel spontaan de vraag op: Waarom werd ik uitverkoren om als priester-missionaris 50 jaar lang te werken in de wijngaard van de Heer en me in te zetten voor de vestiging van het Godsrijk in Afrika en hier in Nederland? Het zal altijd een raadsel blijven om op deze vraag een antwoord te geven.
Het is zeker niet om mijn eigen verdiensten. Daar ben ik heel vast van overtuigd. Toen ik in 1943 naar Sterksel ging waren we 58 nieuwelingen op het St. Paulus College zodat de groep in twee klassen moest worden ingedeeld. Het was de eerste keer dat dit vanwege het grote aantal kandidaten nodig was.
Dertien jaar later werden we met ons drieën uit deze groep priester gewijd maar gelukkig volgden er een jaar later nog 6 die vanwege de oorlogsomstandigheden een jaar hadden verloren. Een totaal van 9 priesters dus uit een groep van 58.
Waarom wij wel en anderen niet? Op deze vraag kan ik geen zinnig antwoord geven. Ik kan en moet er alleen maar dankbaar voor zijn dat het de Heer heeft behaagd zich van mij te willen bedienen voor zijn heilswerk en die dank wil ik vooral betuigen tijdens deze H. Eucharistie-viering.
Uitzending van de tweeënzeventig leerlingen,
in het Evangelie van Lucas, 10,1-9 en 16.
[1] Daarna stelde de Heer tweeënzeventig anderen aan, die hij twee aan twee voor zich uit zond naar iedere stad en plaats waar hij van plan was heen te gaan. [2] Hij zei tegen hen: ‘De oogst is groot, maar arbeiders zijn er weinig; vraag dus de eigenaar van de oogst of hij arbeiders wil sturen om de oogst binnen te halen. [3] Ga op weg, en bedenk wel: ik zend jullie als lammeren onder de wolven. [4] Neem geen geldbuidel, geen reistas en geen sandalen mee, en groet onderweg niemand. [5] Als jullie een huis binnengaan, zeg dan eerst: “Vrede voor dit huis!” [6] Als er een vredelievend mens woont, zal jullie vrede met hem zijn; zo niet, dan zal die vrede bij je terugkeren. [7] Blijf in dat huis, en eet en drink wat men je aanbiedt, want de arbeider is zijn loon waard. Ga niet van het ene huis naar het andere. [8] En als jullie een stad binnengaan en daar welkom zijn, eet dan wat je wordt voorgezet, [9] genees de zieken die er zijn en zeg tegen hen: “Het koninkrijk van God heeft jullie bereikt…En Hij besloot: [16] Wie naar jullie luistert, luistert naar mij, en wie jullie afwijst, wijst mij af. En wie mij afwijst, wijst hem af die mij gezonden heeft.”
In de Evangelielezing hebben we gehoord dat Jezus zijn leerlingen twee aan twee voor zich uitstuurde naar elke stad en plaats waar Hij van plan was zelf heen te gaan. De reden waarom ze in groepen van twee werden uitgezonden is volgens mij ongetwijfeld om een steun te zijn voor elkaar in moeilijke omstandigheden zodat ze de moed niet zouden verliezen en trouw zouden blijven aan de ontvangen opdracht.
Datzelfde geldt ook voor iedereen die zich geroepen weet tot een bepaalde taak. Het geldt voor gehuwden die samen het leven delen in goede en kwade dagen. Het geldt ook voor priesters en religieuzen want zonder steun, hulp waardering of aanmoediging van anderen is het moeilijk goed werk te leveren en zich te blijven inzetten voor het gezamenlijk ideaal.
Gelukkig heb ik mijn leven lang deze steun en aanmoediging mogen ondervinden:
- Op de eerste plaats was dit het geval in het gezin waarin ik mocht opgroeien. Mijn ouders verdienen zeker een eervolle vermelding want zonder hun inzet, steun en vooral gebed zou ik nooit priester-missionaris hebben kunnen worden. Hun inzet en opoffering zijn steeds een bron van inspiratie geweest.
- Die steun kreeg ik ook van mijn vriendenkring, vooral degenen met hetzelfde ideaal voor ogen. We genoten samen tijdens de vakantie-periodes en werden steeds heel gastvrij in elkaars families ontvangen.
